Bedekte verhalen – patienten in verbinding
In het ziekenhuis waar zorgverleners en ondersteunende diensten en patiënten in contact met elkaar staan om op een zo elegante manier de juist zorg te verlenen is verbinding soms heel voelbaar en soms ver weg. Als het ziekenhuis goed draait dan zijn alle betrokken disciplines goed met elkaar in verbinding, zijn de lijntjes kort en werken de communicatie kanalen zoals ze zouden moeten. Het ene moment loopt dit soepeler dan op een ander moment. De wens tot in verbinding staan met de collega’s in het ziekenhuis is er bijna altijd. Als collega wil je gehoord en gezien worden en voelen dat je onderdeel uitmaakt van een geoliede machine. Als individuele patiënt is het ontzettend geruststellend als er op de meest kwetsbare momenten in je leven de verbinding tussen het ziekenhuis personeel voelbaar is. Wanneer je opgehaald wordt voor onderzoek of operatie, is het heel prettig dat de zorgverlener je naam weet en het duidelijk wordt dat die weet wat er speelt, dit schept vertrouwen in het zorgproces. Als je tijdens een poliklinische afspraak hoort dat je doorverwezen wordt naar een ander specialisme en voordat je thuis bent al de mail hebt ontvangen met de afspraken daarvoor geeft dat houvast. Dan voel je dat het zorgproces loopt omdat alles in verbinding is met elkaar. Wel is het zo dat je als patiënt je daar vaak ‘alleen’ doorheen moet bewegen. De privacy is terecht heel belangrijk punt en het verhaal van anderen die ook door het ziekteproces heen bewegen hoor je niet snel. Als klinisch patiënt lig je alleen in een ziekenhuis bed waarbij patiënten steeds vaker op 1 persoons kamer liggen – heerlijk voor de nachtrust, maar soms ook best eenzaam. In tijden van corona was deze eenzaamheid nog voelbaarder, de isolatie kamers, de persoonlijke bescherming middelingen die zorgden voor ingepakt personeel en bezoeker. De verbinding voelen met anderen die ook kwetsbaar zijn in hun confrontatie met wankelende gezondheid was soms erg ver te zoeken terwijl het zo normaliserend en helpend kan zijn. Voor vele zorgverleners is het duidelijk dat patiënten overeenkomsten hebben, in hun ziektebeloop maar ook in de angsten en zorgen die wij allen ervaren. Echter als individuele patiënt hoor je, zie je, en voel je dat niet van een ander. Door middel van het project Bedekte Verhalen wil ik het verbindende verhaal van de patiënten zichtbaar en voelbaar maken. Voor de patiënt en de zorgverlener.
De patiënten die in een ziekenhuis zijn en worden opgenomen, worden op meerdere momenten in het opname proces, vaak liefdevol, toegestopt onder ziekenhuis dekens. Deze dekens brengen warmte en tactiele steun, en gaan, na reiniging, door om weer een ander patiënt toe te stoppen. Na talloze patiënten te hebben bedekte worden deze dekens afgekeurd, terwijl juist deze dekens zoveel patiënten hebben verbonden.
Iedere zorgverlener heeft in de loop van de tijd woorden opgeslagen die zijn gezegd door patiënten in de meest uiteenlopende momenten in het ziekenhuis. Van verdrietige tot hoopvolle uitspraken, die ze boos maakt of de tranen in de ogen deed schieten. Soms worden deze woorden gedeeld met anderen die op dan moment dienst hebben en vaak opgeslagen in het geheugen van de zorgverlener. Woorden die raken en niet meer vergeten worden.
De samenwerking met Ziekenhuis Tjongerschans http://www.tjongerschans.nl/ en Jagersma Naaimachines (www.naaimachines.frl) is cruciaal geweest en daarom is mijn dank aan beiden groot.
eve dumas 