embossed and layered hand made paper – handgeschept papier in lagen met blinddruk

This work has developed from a longer line of work based on the concept of shared social memories, memories that we ourselves have not formed based on our own experience. These thoughts/memories are evolved from small portions of external information which in our minds combines with activated reference memories from our own long term memory. In my experience there is a tendency in society to veering away from or under representing the ‘negative’ emotions, fear, sadness and anger. In doing so an overly large representation evolves of the ‘positive’ emotions surrounding joy. This is reflected in our conversations, questions and digital representations of our lives in photos/videos and broadcast on social media. With the development of this work I have sought to convey the experience of being distraught. The medium of hand made cast paper embodies the contrast of being there and also being unseen. Without light and close proximity the work is nearly oblivious. With changing light and proximity elements of the image become more prominent.

There is censorship in our lives by external parties such as social media, governments and large organisations. This distresses and brings a deeper sense of worry to life. We are presented with stories, narratives, but they do not stand alone, they weave into our own personal lives and become part of our narratives. Another form of censorship is more subtle, it rests on our societies willingness to witness and endure distress in our lives and that of others. Our self-inflicted censorship is biased towards mainly positive imagery and narrows the platform on which endurance and acceptance of negative emotions, misery and pain can occur. A world presented via channels such as television, radio, magazines, internet and even books propels many into a paradox of the difference between the presented engineer-ability of our lives on the one hand, and the experienced lack of engineer-ability in reality. The highly controlled and created experience versus the daily experience that many things are beyond any matter of our control. The narrative that evolves, the words that we say to ourselves in our own private minds and the degree of acceptance that we allow to such topics as the distress is the basis of the work unseen.

–

Dit werk is ontstaan uit een langere reeks van projecten die gebaseerd zijn op het concept van gedeelde sociale herinneringen – herinneringen die we zelf niet hebben gevormd op basis van onze eigen ervaring. Deze gedachten/herinneringen ontstaan uit kleine hoeveelheden externe informatie die in onze geest gecombineerd worden met geactiveerde referentieherinneringen uit ons eigen langetermijngeheugen. In mijn ervaring is er in de maatschappij een neiging om ‘negatieve’ emoties zoals angst, verdriet en woede te vermijden of onder te vertegenwoordigen. Hierdoor ontstaat een onevenredig grote vertegenwoordiging van ‘positieve’ emoties rondom vreugde. Dit weerspiegelt zich in onze gesprekken, vragen en de digitale representatie van ons leven in foto’s/video’s en op sociale media. Bij het ontwikkelen van dit werk heb ik geprobeerd de ervaring van ontreddering over te brengen. Het medium van met de hand gegoten papier belichaamt het contrast tussen aanwezig zijn en toch niet gezien worden. Zonder licht en nabijheid is het werk bijna onzichtbaar. Door veranderend licht en afstand worden elementen van het beeld prominenter.

Er is sprake van censuur in ons leven door externe partijen zoals sociale media, overheden en grote organisaties. Dit veroorzaakt onrust en brengt een dieper gevoel van bezorgdheid in het leven. Er worden verhalen en narratieven gepresenteerd, maar deze staan niet op zichzelf – ze verweven zich met onze persoonlijke levens en worden onderdeel van ons eigen verhaal. Een andere, subtielere vorm van censuur berust op de bereidheid van onze samenleving om ontreddering – bij onszelf en bij anderen – te aanschouwen en te verdragen. Onze zelfopgelegde censuur is bevooroordeeld richting voornamelijk positieve beelden en verkleint zo het platform waarop het uithouden en accepteren van negatieve emoties, ellende en pijn mogelijk is.

Een wereld die gepresenteerd wordt via kanalen zoals televisie, radio, tijdschriften, internet en zelfs boeken, werpt velen in een paradox: het verschil tussen de gepresenteerde maakbaarheid van ons leven aan de ene kant, en het ervaren gebrek daaraan in de realiteit. De sterk geregisseerde en gecreëerde beleving staat tegenover de dagelijkse ervaring dat veel dingen buiten onze controle liggen. Het narratief dat zich ontwikkelt, de woorden die we tot onszelf richten in ons innerlijk, en de mate van acceptatie die we toestaan voor onderwerpen zoals ontreddering, vormen de kern van het werk unseen.